Nikkelallergie in Israel deel 3 – lunch en diner

Wanneer ik thuis eet, is het niet zo’n probleem om nikkelvrij te eten. Ik kan thuis alles plannen en voorbereiden en voorkom zo een heleboel klachten. Wanneer ik uit ga eten, wordt het al wat lastiger. Maar ook dat is met een beetje voorbereiding niet al te moeilijk. Maar hier zit ik dan, in Israël. De keuken is onbekend voor mij, ik weet nog niet waar ik vandaag ga eten en ook niet of het nikkelarm is. Dat wordt een heel avontuur deze week.

Voorbereiding

Ik heb me natuurlijk wel een beetje voorbereid. Thuis heb ik al opgezocht welke typische Israëlische gerechten er zijn en wat de gebruikelijke ingrediënten zijn. Zo weet ik in ieder geval dat ik geen hummus moet eten en alles waar tahin in zit beter kan laten staan. Verder is de planning; veel vlees of vis (puur), veel groenten en salades (wanneer nikkelarm), pita (wanneer vers) en geen soepen en stoofpotjes en niets gefrituurd. Maar verder weet ik het niet en laat me dus verrassen.

Lunch

In Nederland bestaat een lunch al gauw uit een broodje met beleg. Als nikkelist eet ik liever een warme maaltijd tussen de middag, dit is vaak handiger en zeker gevarieerder dan de standaard witte desemboterham met geitenkaas. Gelukkig is er in Israël heel veel te vinden op het gebied van een warme lunch en ik hoef dan ook niet lang rond te lopen voordat ik iets heb gevonden. Eenmaal binnen is er naast het Hebreeuwse menu ook vaak een Engels menu beschikbaar, we zitten nu eenmaal op een zeer toerischtische plek. En bijna alle obers/serveersters die we tegenkomen spreken Engels, dus vragen over het eten zijn snel beantwoord.

Voor het zoeken naar een restaurant of eettentje ga ik op zoek naar een minder toeristische keuken. Hoewel ik sommige typisch Israëlische gerechten niet mag eten, is de kans op een nikkelarm gerecht groot bij een restaurant met een lokale keuken. Er wordt vaak vers gekookt en basic, en dat is precies waar een nikkelist bij is gebaat. Alles wat een standaard internationale keuken met een hoog toeristengehalte heeft valt af, zoals pizzerias en fastfoodrestaurants. Een echt joods restaurant heb ik niet kunnen vinden, maar er is elke dag een ruime keuze uit Armeense en Arabische eetgelegenheden. Vooral de Armeense keuken heeft me verbaasd, ik wist niet dat deze zo ruim vertegenwoordigd is in, in ieder geval,

Jerusalem en dat Armeense gerechten zo lekker zijn. En de menukaart biedt ook nog

Vlees en vis

Zoals bij elk vlees- en visgerecht kies ik ook in het buitenland voor een zo puur mogelijk stuk vlees of vis. Een stoofpotje klinkt verrukkelijk, maar de kans dat daar teveel nikkel in zit is dermate groot, dat ik het risico niet wil nemen. Gelukkig is puur vlees de norm in Israël, bereid met verse kruiden of een specerijenmix.

Ook vis wordt veelal puur bereid. In een restaurant aan de Middellandse zee bestellen we vis. De zalm wordt gegrild en geserveerd met een stukje citroen, yoghurtdressing apart en ook de salade apart. Hele gegrilde zeebaars wordt geserveerd in een aluminiumschaal (niet heel erg blij mee, maar in ieder geval is de vis niet bereid in aluminium). Gegrilde sla en een stukje citroen weer los erbij, net als yoghurtdressing. Het is zo erg makkelijk om de hele vis op te eten, zonder de helft aan de kant te hoeven schuiven, omdat het onder de saus zit. De groenten en sla heb ik niet gegeten, daar zat me teveel nikkel in. Op een los bordje wordt nog een gepofte aardappel geserveerd met zout en olijfolie (apart in een schaaltje).

In de Armeense restaurants is bij de meeste hoofdgerechten een keuze uit friet of rijst. Ik kies telkens voor rijst en deze is elke keer weer verrassend lekker. Telkens gekruid met een andere specerij en zout en verder niets.  Het bewijst maar weer dat smakelijke rijst niet veel nodig heeft, bouillon en kant-en-klare mixen zijn absoluut niet nodig.

Shawarma

Voor een broodje shoarma in Nederland loop ik niet echt warm, de kant-en-klare broodjes, slappe ijsbergsla en kant-en-klare sausjes zijn niet bepaald nikkelarm of heel erg appetijtelijk. Maar we zijn niet in Nederland, maar in het midden-Oosten waar ik gegarandeerd een lekker broodje shawarma kan vinden. Meteen de eerste dag schuif ik tussen de middag aan in een Arabisch eettentje wat thuis een shoarmatent zou zijn. De menukaart is in beperkt Engels beschikbaar, maar gelukkig staan er foto’s bij. Ik bestel een broodje shawarma en voor de kinderen een bordje friet. Ik eet zelf geen friet, omdat dit behoorlijk wat nikkel bevat. We krijgen meteen een bordje met olijfjes en een soort augurk op tafel. Beiden zijn best pittig en erg lekker. Augurken in Nederland zijn nikkelarm (uiteraard afhankelijk van de overige ingrediënten) en ik ga er op goed geluk maar vanuit dat dat ook het geval is bij deze. Ze smaken in ieder geval prima. De verse pitabroodjes zijn warm en lekker groot. De friet wordt op het laatste moment bestrooid met een  specerijenmix en de kinderen zijn hier niet blij mee. Ze eten ten slotte alleen frietjes waar geen kruiden op zitten, omdat de specerijen te pittig zijn voor ze. De stukjes kip zijn gebakken met een mengsel van gedroogde kruiden en specerijen (smaakt in ieder geval puur en heeft geen chemische nasmaak) en de gebakken ui haal ik er tussen uit. De salade is gemaakt van ijsbergsla, komkommer en verse kruiden. De nikkelrijke ui en tomaat probeer ik er een beetje uit te vissen. Op smaak gemaakt met olijfolie en azijn, een heerlijke, frisse salade die redelijk nikkelarm is.

Arabisch

Voor een wat uitgebreidere Arabische lunch strijken we neer in een groter restaurant in het hart van Jerusalem. Binnen zitten een paar Europese en Amerikaanse toeristen, maar de meerderheid bestaat uit moslimtoeristen. Dat ziet er veelbelovend uit. De ober legt uit wat er is (een menukaart is er niet); lamsvlees, kip en shawarma en we kiezen lam. Verder zegt hij wat salade te brengen, maar eigenlijk hebben we geen idee wat we besteld hebben. Even later wordt de tafel vol gezet met kleine bordjes vol met salades, dipjes en vers pitabrood en het is een werkelijk feest om alles te proeven. De auberginedip blijkt na een klein hapje veel tahin te bevatten en laat ik staan. Ook de hummus en salade op basis van tomatensaus neem ik niet. Waar ik wel met volle teugen van geniet zijn de rode koolsalade met olijfolie, olijven, augurk, witte koolsalade met wortel en yoghurtdressing, komkommersalade (zonder de tomaat) en pita. En natuurlijk de heerlijk gekruiden spiezen van lamsgehakt.

Dessert

Hoewel er ruime keuze is in nikkelarme salades, kan ik toch niet alle salades en groenten eten. Regelmatig wordt een gerecht geserveerd met een salade met nikkelrijke groenten, noten of gedroogde vruchten. Wanneer het duidelijk een te hoog nikkelgehalte is, laat ik het liggen. Soms heb ik dan alleen eiwitten en koolhydraten te eten, maar dit wordt wel weer uitgebalanceerd met wat extra groenten en fruit tijdens een andere maaltijd diezelfde dag. Ik kom dan ook niets te kort hier.

Desserts heb ik geen enkele keer besteld. Enerzijds omdat de maaltijden op zich al voldoende zijn, maar ook omdat desserts vaak nikkelrijk zijn. Eén keer maak ik een uitzondering en neem een toetje. In één van de Armeense restaurants worden we getrakteerd op een dessert, vers gesneden stukken watermeloen. Dat is smullen en een mooie afsluiting van een heerlijke nikkelarme maaltijd.