Nikkelallergie in Israel deel 4 – de nabeschouwing

De reis zit er op en ik ben weer thuis. Tijd om nog eens terug te kijken op hoe het is gegaan en ook hoe het in de periode na thuiskomst is gegaan. Was het moeilijk om een nikkelarm dieet te volgen en heb ik klachten gekregen?

Een aantal jaar geleden heb ik de diagnose systemische nikkelalergie gekregen en deze reis was de eerste keer dat ik naar een land op vakantie ging waarvan ik niet van tevoren wist of nikkelallergie er een probleem zou zijn. Ik heb mijn best gedaan in de voorbereiding door van te voren al te onderzoeken wat ik wel en niet zou kunnen eten. Dat gaf me al een gerust gevoel.

Nikkelarm dieet

Het ontbijt in de guesthouse was elke dag weer lekker en gevariëerd en ook voor een nikkelist was er voldoende keus. Wel heb ik dagelijks lactasepilletjes ingenomen om het mezelf niet al te moeilijk te maken. Voor de eerste dagen had ik wat tussendoortjes in mijn koffer zitten, zodat ik niet helemaal zonder zou zitten. Na wat speurwerk heb ik een prima tussendoortje gevonden in een klein kruidenierswinkeltje en heb dit aangevuld met wat ik onderweg tegenkwam. Lunch en diner ging verrassend goed. Ik wist van te voren al dat de Israëlische keuken veel vers te bieden heeft, maar ook dat er veel wordt gekookt met peulvruchten en tahin, nikkelrijk dus. En inderdaad, er stond regelmatig een bordje hummus of andere gerechten met tahin op tafel. Gelukkig konden mijn reisgenoten er wel van eten en ze hebben genoten van de lekkere gerechten. Daarnaast was het een hele opluchting om nog voldoende gerechten te vinden die wel passen in een nikkelarm dieet. En soms werd ik zelfs oprecht verrast door de hoeveelheid verschillende gerechten die gemaakt zijn met nikkelarme ingrediënten.

Is het dan de hele reis goed gegaan? Nee, dat nu ook weer niet. Soms vond ik het toch wel jammer dat ik een deel van het eten op het bord niet kon eten. Dit betekende dat ik soms alleen vlees met rijst at en verder geen groenten of andere bijgerechten. Maar goed, dat is nu ook weer niet zo’n ramp. Over de dag genomen had ik genoeg te eten en gelukkig ook gevariëerd en vooral vaak ook erg lekker.

Verkeerde lunch

Met één maaltijd was het echter een grote ramp. Tijdens een dagtripje naar de Dode zee was de planning om in de ochtend rond te dobberen in de dode zee en om in de middag naar een oase te gaan. Tussenin zouden we de auto nemen en ergens een restaurantje of eettentje opzoeken om iets eenvoudigs te eten voor de lunch. Wanneer je naar de Dode zee gaat, kun je niet zomaar ergens langs de kust je handdoekje neerleggen en een plons nemen, maar ga je naar een resort. Daar zijn allerlei faciliteiten, zoals een trapje om de zee in te lopen en douches om meteen daarna het zoute water af te spoelen. Bij de kassa van het resort (je betaalt natuurlijk entree om overal gebruik van te kunnen maken) werd de vraag gesteld of we alleen wilden betalen voor entree of entree inclusief een lunch in het restaurant. Na kort overleg met de rest van ons groepje besloten we om een kaartje te nemen inclusief lunch. In het restaurant zou ik dan nog kunnen kiezen welk gerecht het beste in een nikkelarm dieet zou passen. Toen het tijd was voor de lunch stapten we het restaurant binnen en de moed zonk me meteen in de schoenen. Het restaurant bleek een grote, ongezellige ruimte die doet denken aan een 13-in-een-dozijn wegrestaurant langs een snelweg in een willekeurig westers land. Het was een grote toeristenvreetschuur en het merendeel van de toeristen was Amerikaans en/of op groepsreis.

Wanhopig

Het restaurant bleek een buffet te zijn, en toen ik het aanbod zag werd ik écht wanhopig. Had ik hier nu voor betaald? Was er echt helemaal niets te eten? En nee, er was inderdaad bar weinig in het buffet wat nikkelarm was. Alleen de gekookte, witte rijst pastte in een nikkelarm dieet. Alle vlees-en visgerechten waren klaargemaakt in dezelfde tomatensaus. Er was helemaal niets puur vlees of vis zonder saus. Ook de groenten lagen in dezelfde saus te verpieteren. Het saladebuffet zag er treurig uit met veel verschillende salades, allemaal met dezelfde mayonaisedressing. Er was slechts één schaaltje waar geen dressing op zat. Zelfs dit was een kant-en-klaar gemengde salade die je hier in de supermarkt kunt vinden en die ik nooit koop. Deze keer heb ik er een paar blaadjes ijsbergsla er uitgeplukt en een paar droge schijfjes komkommer.

Naast de rijst heb ik toch besloten om een paar gehaktballetjes te nemen, om niet alleen rijst te hoeven eten (het zag er uit alsof hier het minste nikkel in zat). Ik kreeg een paar balletjes opgeschept met saus, ook al had ik nadrukkelijk gezegd geen saus te willen. Voor de rest was er werkelijk niets wat ik wilde proberen te eten. Wanneer ik wat anders wilde kon ik nog wel wat uitkiezen uit een ander deel van het buffet en bijbetalen, maar ook dat was geen optie. Waarom zou ik betalen voor nikkelrijke zakjes chips en zoutjes, chocola en drinken uit een blikje of opgewarmde kant-en-klaar pizza? Iedereen om me heen had één of twee borden tjokvol geschept met eten en daar zat ik dan, met een bord dat halfleeg was met eten dat er niet lekker uitzag en waar ik waarschijnlijk ook nog buikpijn van zou krijgen. Uiteindelijk heb ik toch nog wat gegeten. Ik ben begonnen aan een gehaktballetje, omdat ik erge trek had. Maar na één balletje besloot ik de rest maar te laten liggen. Het was niet lekker en zou me zeker problemen geven als ik het bord leeg zou eten. Zelfs de pita was niet goed. Het was een droog, vast broodje en was overduidelijk niet vers gebakken, maar een kant-en-klaar produkt. Afgezien van de belabberde smaak zat er vast een boel nikkel in. Op een bordje had ik wat olijfolie gegoten om de pita in te dippen, maar na een hapje was duidelijk dat dit geen olijfolie was. Dan bleef er nog wat witte rijst over met een paar blaadjes slappe ijsbergsla. En een glaasje water, niet te vergeten.

Toeristeneten

Ik had beter moeten weten. Een restaurant dat volledig is ingesteld op grote hoeveelheden Amerikaanse toeristen kán geen nikkelarm eten hebben. Het eten was heel Amerikaans; veel, vet, alles in dezelfde grauwe kleuren en alles kant-en-klaar.

Hoe dan ook, ik heb er wel wat van geleerd. En dat is dat ik nooit meer een “inclusief lunch” neem op een plek waar veel toeristen zijn. Ik wil eerst het restaurant zien en ook de kaart zien, om er zeker van te zijn dat er iets nikkelarms op de kaart staat. Ik wil in ieder geval het vertrouwen hebben dat er vers wordt gekookt en dat er eventueel iets voor mij apart wordt samengesteld. Met een stukje puur vlees of vis zonder saus met een gepofte aardappel of gekookte rijst ben ik al blij. Als er dan nog een nikkelarme groenten bij zit is dat een mooi extraatje. Dan weet ik in ieder geval dat ik geen klachten krijg van de maaltijd.

Nikkelklachten

Nu is het inmiddels al een aantal weken geleden dat ik ben thuisgekomen en de vraag is natuurlijk of ik klachten heb gehad door een teveel aan nikkel. In het begin was ik moe en sliep ik wat slechter dan normaal.Maar dit zou ook kunnen komen door de reis, dat is nu eenmaal vermoeiend. Ook kon ik niet goed naar de wc (misschien te weinig water gedronken?) en daarna moest ik weer vaak naar de wc (misschien toch last van lactose?). Allemaal vage klachten die ook aan andere dingen zouden kunnen worden toegeschreven. Maar na twee weken kwam daar het volgende symptoom; nikkelbulten. Voor deze huidaandoening was geen enkele andere verklaring en dit was zonder twijfel door een teveel aan nikkel. Gelukkig heb ik deze keer geen eczeem er aan over gehouden en hoef ik dus geen hormoonzalf te smeren.

Terugkijken op wat ik heb gegeten rijst natuurlijk de vraag wat ik dan verkeerd gegeten heb? Was het die vieze maaltijd in het toeristenoord? Had ik toch maar niet die vieze gehaktballetjes gegeten. Of was het toch iets anders tijdens de reis? Of…… was het misschien het zakje chips dat ik heb gegeten na thuiskomst? Dat was natuurlijk niet zo heel erg handig van me om dat te eten zo kort na de reis. Die chips zag er zo verleideljk uit en ik dacht dat als ik last zou krijgen van de reis dat ik dan maar net zo goed een beetje chips er bij zou kunnen nemen. Maar nu weet ik dus niet zeker wat de oorzaak is geweest van de nikkelaanval en dat is toch wel een beetje balen.

Vakantie

Hoe is het nu met me? De klachten zijn bijna over. Mijn huid heeft nog een week of twee nodig om weer helemaal de “oude” te zijn en dan is het weer bijna tijd voor de zomervakantie. Ik ben dus precies op tijd “klaar” om weer in bikini te verschijnen met een rustige huid en kan weer uitgerust en uitgeslapen aan de volgende vakantie beginnen. Deze keer is het weer Italië, het land waar ik met een gerust hart op vakantie kan met een nikkelallergie. Ik hoef me niet voor te bereiden, hoef me niet in allerlei bochten te wringen om nikkelarm te eten en hoef alleen maar te genieten van het lekkere eten, zon, zee en strand!

Ik wens jullie allemaal een fijne, nikkelarme vakantie!